ساقی میکده گر باز کند در بازم
هستی خویش به پایش چو شمن دربازم

روم آخر به خرابات که پیمان بندم
خدمت یار کنم، دل به رخش پردازم

خاطر غیر برم از دل خود با رخ دوست
تا شود عشق سپهدار دل‌وجان بازم

بوسه بر روی نكويش بزنم از مستي
لب لعلش چو شود آخر و هم آغازم

هدهد عشقم و از خانه‌ی خود رخت کشم
جز به کویش نبود جای دگر پروازم

نفس از عشق برون آرم و در عشق زیم
با دم نایی جان‌بخش چو نی دمسازم 

ساقی ار نور ببخشد ز کرم باز مرا
هستی خويش به پای قدمش اندازم