به یاد پدر بزرگوارم
از: دکتر علیرضا نوربخش
در آغاز سخن باید بگویم که پدرم خود را یک ایرانی میدانست و دلبسته به ایرانزمین و عاشق فرهنگ ایران بود. فرهنگی که به باور او چیزی جز تصوف و عرفان عاشقانهی ایرانی نبوده و نیست و تمام عمر خویش را هم بیریا صرف اشاعه و توسعهی این فرهنگ غنی کرد.
او در عنفوان جوانی به خانقاه نعمتاللهی کشیده شد و در کنار تحصیلات علوم جدید به سیر و سلوک پرداخت. پدر در عین حال که با بینش علمی مدرن قرن بیستم در دانشگاه تهران آشنا میشد و در رشتهی پزشکی تحصیل میکرد، بهطور عملی هم نزد پیر و معلم خود، مرحوم حاج میرزا عبدالحسین مونسعلیشاه ذوالریاستین، با پشتکار بسیار مراحل سیر و سلوک عرفانی را طی کرد.
عاشق خاموش
شعر: دیوان نوربخش
دکلمه: رحیم اردوبادی
موسیقی: وفا راطبی
سودای تو
شعر: دکتر جواد نوربخش
دکلمه: سعید امینی
موسیقی: وفا راطبی
خدای من
شعر: دکتر جواد نوربخش
خواننده: حامد زهیری
تنبور: محمدرضا نجمی
بندیر: محمدحسین اسداللهی
طلوع آذر
شعر: محمد علی نوربخش (شیدا)
خواننده: علیرضا ذابح
کمانچه و ویولون: محمد امامی
سهتار: نیما زارع
دف و دایره: صبا ذابح
به الّا رسد هر که او لا شود
شعر: دکتر جواد نوربخش
تنبور و آواز: همایون افشار
موسیقی و تنظیم: اشکان مختارزاده