ساقی جان غیر عشق هیچ شرابم مده
جز به کنارت دگر بستر خوابم مده

بر در میخانه بَر باده‌ی مستانه ده
تلخ‌وشی ارغوان، درس و کتابم مده

گر که کنم پرسشی از ره عقل فضول
روی بگردان ز من هیچ جوابم مده

طاقت دوری ز تو نیست مرا در جهان
گر که صدایت زنم، خشم و عتابم مده

ترک سخن گفته‌ام تا که نشینم بَرت
باز روی از برم، درد و عذابم مده

آب حیاتم تویی چشمه‌ی جاوید حسن
آمده‌ام تشنه لب، بحرِ سرابم مده

در ره میخانه دوش نور ببخشید و گفت:
ساقی جان غیر عشق هیچ شرابم مده