آتش عشقش دریغا هستی و جانم بسوخت
خال لعلش را چو دیدم دین و ایمانم بسوخت

بی‌قرار آن دو جادوی سیاهم کز فراق
دار و نادار دل آیینه‌گردانم بسوخت

من به تاب هجر او طاقت ندارم، چون کنم؟
همچو مجنونم که لیلایم دل و جانم بسوخت

اشک‌ریزانم که تاب سینه را خامش کنم
شمع بزم عاشقانم چشم گریانم بسوخت

گریم و خندم که مرگ خویشتن بینم عیان
عشق او اندر میان این دو هر آنم بسوخت

سرگرانی کردم اندر راه او با خویشتن
تا خبردار آمدم دیدم که سامانم بسوخت

جان فدا کردم به شیرینم چو فرهاد زمان
بیستون داند که عشقش مست و حیرانم بسوخت

آشنای جان‌فدای یارم و بی‌چون‌و‌چند
نوربخش می‌گسار و رند مستانم بسوخت