رخت از این خانه کشم سوی تو پرواز کنم
خویش از یاد برم، دل به تو دمساز کنم

مرغ بی‌بال‌وپرم خسته در این برکه‌ی خشک
پر و بالم ده و بین طیر چو شهباز كنم

مه من در طلبت مانده و سرگردانم
ديده‌ای ده كه رخت نيک برانداز كنم

دلم از مردم بی‌عشق و صفا سخت گرفت‏
دفتر و دير رها، عشق تو آغاز كنم

به چنین حسن و جمالی نبود هیچ صنم
به چه‌کس جز تو توان عشق خود ابراز کنم؟

بی‌عنایات تو ما هیچ به مقصد نرسیم
همتی تا به درت یک‌شبه تک‌تاز کنم

نوربخش با دف و نی بر سر هر کوی بخواند
دارم امید که با عشق تو پرواز کنم