لیکوریسی، که ماجرای مسیح بازمصلوب در آنجا اتفاق می‌افتد، روستایی‌ست در یونانِ دهه‌ی۱۹۲۰ با ساکنان مسیحی که تحت حاکمیت دولت عثمانی قرار دارد. داستان از زبان چوپانی‌ست که قرار است با دیگر ساکنان روستا در نمایشِ بازسازی زندگی مسیح نقش‌آفرینی کند. این مراسم همه‌ساله برای تقدیس رنج‌هایی که مسیح کشیده در روستا برگزار می‌شود. اما این‌بار داستان با همیشه متفاوت است، چراکه چوپان به‌شدت تحت‌تأثیر نقش مسیح، که به او محول‌شده، قرار می‌گیرد. با ورود گروهی آواره به روستای لیکوریسی، که ترکان روستای­شان را به تاراج برده‌اند و تقاضای مساعدتشان، داستان نمایش به واقعیت مبدل می‌شود و بازیگران، جلوه‌هایی از رستاخیز مسیح را در زندگی خود بازی می‌کنند.

نویسنده با استفاده‌ی نمادین از ماجراهایی که در این روستا اتفاق می‌افتد، علاوه بر اینکه چالش‌ها و معضلات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و مذهبی یونانِ آن زمان را به تصویر می‌کشد، با موشکافی و ظرافتی خاص تعصبات و باورهای مذهبی را زیر تیغ نقدی بی‌رحمانه می‌‌برد. دید باز، تسلط و مهارت نویسنده در شرح‌وبسط داستان و استفاده از طنزی لطیف به خلق شاهکاری می‌انجامد که وقایعی تلخ و واقعی را در بستر داستانی جذاب به تصویر می‌کشد. به‌جرئت می‌توان گفت هیچ ورقی از کتاب خالی از نکات و جملات سوال‌برانگیز و قابل‌تعمق و اندیشه نیست. داستان کتاب تنها کلیشه‌ای سیاه‌وسفید و محدود به زمان و مکان خاصی نیست، بلکه بومی‌ست رنگارنگ از تناقضات و شک‌وتردید‌هایی که هر انسان اهل‌اندیشه و تحقیقی با آن‌ها روبه‌روست.

نویسنده در این کتاب نه‌تنها با نقد مسیحیت دغدغه‌ای تاریخی را طرح می‌کند، بلکه از زاویه‌ای درونی‌تر باورهای دینی انسان‌ها را نیز به چالش می‌کشد. اگر مسیح برای هدفی متعالی و رستگاری بشر بر صلیب شد، چرا پس از قرن‌ها تغییری در منش انسان‌ها به وجود نیامده‌است؟ آیا کسانی که طرح برصلیب‌شدن مسیحِ نمایش را کشیده‌اند، همان‌هایی نیستند که در چشم عامه‌ی مردم دین‌دارترین‌اند؟ آیا مسیحی که ما در ذهن خود ساخته‌ایم و گمان می‌کنیم به او ایمان داریم، همان مسیح حقیقی‌ست؟ شاید سوالاتی این‌گونه از زیباترین نکات این کتاب‌ است که نویسنده با دقت و ظرافت در ذهن خواننده، جدا از هر دینی که دارد، برمی‌انگیزد و او را به تأمل درباره‌ی باورهایش وادار می‌کند.

بااین‌همه، می‌توان گفت که مسیح بازمصلوب تنها یک رمان مذهبی نیست، بلکه داستانی‌ست درباره‌ی ذات و فطرت انسان‌ها. یکی از پیام‌های کتاب بیان این حقیقت است که تنها آنچه پیرامون ما اتفاق می‌افتد شخصیت ما را شکل نمی‌دهد، بلکه آنچه بر ما واقع می‌شود فقط ذات و فطرت درونی ما را آشکار می‌کند.